Andy Marcelissen (23 maart 1967) liep vroeger hand in hand met zijn moeder naar school. Met gebogen hoofd, af en toe een steentje wegtrappend. Aan zijn lichaamsuitdrukking was duidelijk te zien, dat ie geen zin in school had.

Tijdens het speelkwartier kwam zijn moeder altijd stiekem even kijken naar wat er op het schoolplein gebeurde. Daar stond Andy dan moederziel alleen tegen een hek. Heel droevig. Bij de kleine Andy ging de neiging naar een sociaal isolement gepaard met het geheime verlangen om voor altijd in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Hij miste de natuurlijke behoefte aan gezelschap. Andy was heel erg op zichzelf. Had een levendig innerlijk leven. Hij voelde zich altijd aangetrokken tot iets anders dan waar het op dat moment over ging.

Hij wist het omgevingsgeluid uit te schakelen en zich bijvoorbeeld te focussen op de verplaatsing van de schaduw tijdens het speelkwartier. Aan de schijnbaar stille krochten en spelonken van zijn woelige en spokende brein, ontsproten larie en lyriek in ongerijmde poëzie. Nog niet wetend dat ze later een weg zouden vinden naar het podium van de schijn. Zijn podium.

Die quasi stilte, die hij bewust creëerde, doorboorde jaren later ineens bruut dat schild. Zijn raadselen worden tegenwoordig zelfs in boekvorm verstild. Na ‘Ik hoor erbij’ en ‘Een 10 voor speling’ is dit dichtbundeltje het derde in de rij.

Die kleine, verlegen jongen. Neerslachtig starend tegen het hek. Het leek alsof de wereld om hem heen geen vat op hem kreeg. Maar natuurlijk wist hij dat zijn moeder om het hoekje stond te kijken.